Categorieën
Reizen & Toerisme Wonen in Brussel

Wat betekent Brussel als je de wereld kan hebben?

Gedurende drie jaar kunnen pendelen tussen São Paulo en Brussel was een mooi sluitstuk van mijn twintiger jaren als globetrotter. Brazilië was voor mij altijd een soort organisch gegroeide begeerte sinds het begin van mijn reizen. Daarmee kunnen afsluiten en nu definitief voor Brussel gaan is op zich wel een idee waar ik over kan filosoferen. Toch is het in realiteit verdomd moeilijk om vrede te nemen met mijn situatie in Brussel.

Het is onmogelijk om te vertellen wat ik allemaal heb meegemaakt. Reizen is in de ogen van veel mensen een luxe die zich maar enkele mensen kunnen permitteren. Toch heb ik een waslijst van ‘tristesse tropicale’. Daar is vaak weinig begrip voor, want je staat alleen omdat je het ook alleen hebt beleefd. Dat merk je zeker als je de hand reikt en zegt: ‘ hier ben ik, gaan we er weer voor?’

Terugkomen vergt dezelfde reis als vertrekken

Terugkomen vergt dezelfde reis als vertrekken en dat ondervind ik aan den lijve. Ik ben er mij ten volle van bewust dat mijn leven zeer precair is geworden in vergelijking met wat het vroeger was. Ik behoorde in zekere zin tot een soort academische elite, maar ik heb mijn carrière ‘weggesmeten’ voor een gevecht dat mij over heel de westelijke hemisfeer zou brengen.

First things first

First things first. Hoe kan ik nu dat ik besloten heb om terug te komen, mijn situatie verbeteren? Terwijl ik mijn sociaal kapitaal kwijt ben, mijn sociale status ergens in de riool ligt en mijn zelfvertrouwen een stevige deuk gekregen heeft.

‘Wat gaan jullie nu voor mij doen?’

Ik zou misschien eens bij al die mensen voor wie ik mij ingezet heb aan hun mouw kunnen trekken en hen vragen: ‘Wat gaan jullie nu voor mij doen?’ Ik ben er mij nu ten volle van bewust dat de wereld zo niet werkt. Hier bestaat geen wederkerigheid. Alles draait rond altruïsme. Ik besef steeds vaker dat het dom en idealistisch is om je beperkte hoeveelheid altruïsme te verspreiden over heel de wereld in de hoop dat een onbekende je zal helpen op het moment dat jij het nodig hebt. Zo werken de zaken echt niet!

‘Se faire respecter’

Toch is er hulp uit onverwachte hoek. Ik woon nu samen met enkele missionarissen en een topdokter uit Kinshasa die hier verpleegkunde moet studeren omdat zijn diploma niet erkend wordt. Dus, mijn schip is tijdelijk op het droge. Het belang van communitarisme is iets wat mij altijd is ontgaan. Nu leef ik in een soort commune van gelukzoekers. In ieder geval één ding staat vast: we hebben gemeen dat we even radicaal zijn in onze methoden om ons geluk te zoeken. De enige manier om nu ‘se faire respecter’ is om opnieuw de top te bereiken.

Terugkomen betekent niets

Echter, Odysseus leert mij dat terugkomen eigenlijk niets betekent, zelf al heb ik een intentieverklaring getekend op Brusselblogt in de vorm van een artikel. Terugkomen is maar halfweg en hoe langer ik hier naakt mijn lot aanschouw, des te meer besef ik dat ik er nog eens voor moet gaan.

Mijn wereld is nog maar halfrond

Mijn wereld is nog maar halfrond. Ik ben nog nooit in de oostelijke hemisfeer geweest, ik ben dus nog niet in evenwicht. Trouwens, ik droom er al jaren van om eens de Khyberpas tussen Afghanistan en Pakistan aan te doen. Het zal een kwestie zijn van mij opnieuw uit te vinden voor het komende decennium in de oostelijke hemisfeer, maar ik heb hier in Brussel nog enkele zaken af te werken voor ik weer begin te dolen.

Willemjan Vandenplas is fotograaf en heeft een eigen blog

Share

Door Willemjan

Willemjan is geboren en getogen in de rand van Brussel, maar zijn sociaal leven speelt zich voornamelijk af in Brussel zelf. Vanaf het middelbaar tot zijn dertigste heeft hij veel gereisd in het Westelijke halfrond en nu trekt hij naar het Oosten om zijn wereld rond te maken. Ondertussen als hij terugkeert naar zijn veilige haven Brussel, schrijft hij op Brusselblogt.be.