Brussel draait voor mij om zijn plekjes, niet om zijn gemeenten of wijken of straten. Soms is Brussel zo’n wirwar van straten die elk een andere impressie geven. Ik zou hier graag enkele plekjes in Brussel bespreken waar ik de laatste twee decennia rondhing. Het is alvast het traject dat ik volgde in de stad en zo werd mijn stad groter.
Toen ik jonger was dan 18 jaar speelde Brussel zich af tussen het Centraal Station en de Nieuwstraat, voornamelijk in de skatewinkels en later de klerenwinkels op de Nieuwstraat. Ik supporterde voor RWDM, dus ging vaak naar het stadion in Molenbeek, de echte ploeg van Brussel.
Later tijdens mijn universitaire studies was het eerder het Brussel van de Bozar, De Munt, AB en de Jazz Marathon. Ik dronk mijn pinten toen in de Vlaamse cafeetjes rond het Sint-Katelijneplein. Ik was echter steeds op zoek naar een exotische ervaring. En die vond je daar niet.
Ik ging steeds verder weg van het centrum, hing eerst enkele jaren rond in het ViaVia reiscafé. Een maat van mij, Jente Minne, was daar verantwoordelijk voor Micromarché. Daar begon mijn leven als actieve Brusseleir. Ik organiseerde ‘Portraits with Words’, een reeks over de mensen achter mijn foto’s of soms nodigde een journalist uit om aan de hand van een artikel een van zijn foto’s te bespreken.
Na enkele tentoonstellingen kreeg ik van Johan van het ViaVia café groen licht om definitief tentoon te stellen en mijn 2×1,5m grote foto van een klas met leraar in Oeganda werd opgehangen in de binnenkoer van de oude ViaVia.
Daarna kreeg ik de kans om in Elsene te gaan wonen, meer bepaald in de Gewijde Boomstraat. Dat was het moment dat ik veel naar Congo reisde, dus was snel de stap naar het Vlaams-Afrikaans Huis gezet. Het ViaVia café Brussel, was echt een hoogtepunt van mij in mijn Brusselse carrière, dus nu zou ik daar in de Matongé een vervolg aan breien.
De Matongé staat tot de Sint-Katelijnewijk zoals Het Vlaams-Afrikaans Huis tot het ViaVia café staat. Ik kwam in een ‘All Blacks’ setting terecht. Ik begon met een fototentoonstelling, ‘de Kahamba Affaire’, waar 120 man op afkwam, enkel vrienden en kennissen, niemand uit de Matongé. Er was een lange weg af te leggen om aanvaard te worden op die plek.
Ik werd vrijwilliger en maakte de foto’s op de vernissages en later nam ik de sociale media in handen. Ik ging mee op hun reis naar de Bas-Congo. De verantwoordelijke schepen van de wijk, Maite Morren, kende ik omdat zij een kameraad was van bij Animo, de vroegere Jong Socialisten. De coördinator van Kuumba Vlaams-Afrikaans huis, Jeroen Marckelbach, werd een goede maat en er kwamen steeds meer bekende gezichten naar de Matongé, of moest ik het anders zeggen ik herkende steeds meer mensen in de wijk. En dat is een probleem omdat ik op mijn anonimiteit sta.
Ik heb vier jaar in Kuumba rondgelopen en heel actief geweest in de wijk, later woonde ik wel in de Marollen, maar kreeg daar nooit voet aan wal. L’Ultime Atome in Elsene was mijn keuken tijdens het bewerken van mijn foto’s voor Groovalicious of 11.11.11.. Ik ga regelmatig naar Tulibris, de tweedehandse Engelse boekwinkel van Peter de Meersman, iemand die mij met raad en daad bijstaat in mijn boekenkeuzes en mee mijn leven vorm geeft. Gewoon een leuke tijd gehad in de Matongé, daar komt het op neer.
Toch heb ik steeds meer de indruk dat ik weer op een hoogtepunt zit in die plek, dus ga ik nu op zoek naar een nieuw onderdak en weer anonimiteit, dit wordt hopelijk het Vlaams-Marokkaans Huis, Darna, dat opengaat in september, Baz’art en Volubilis. Ik heb namelijk 8 maanden in Marokko gewoond tijdens mijn studies Arabisch. Toch zou het een beetje vreemd zijn van van gemeenschap in Brussel naar gemeenschap te surfen.
Och, ik laat het ook allemaal maar een beetje op mij afkomen. Toch probeer ik er nu een logica in te zoeken. Misschien ga ik wel Turks leren en start ik een nieuw verhaal in Schaerbeek. Eén ding staat vast: je hoeft niet meer te reizen als je in de hoofdstad woont. Toch reis ik veel, maar het echte werk om een andere cultuur, gemeenschap of land te leren kennen gebeurt nog steeds in Brussel. Omdat je toch heel veel tijd nodig hebt om een land, cultuur of gemeenschap goed te leren kennen. Misschien ben ik met Brusselblogt.be wel de Nederlandstalige gemeenschap aan het herontdekken in Brussel.
Heb jij ook zo’n vreemd traject in Brussel, laat het me zeker weten: @blog.willemjan
