Onze familie heeft een traditie om naar de Globe te gaan. Wij gaan daar al 60 jaar onze reiszakken halen. Mijn oma en opa kochten daar grote vierkante reiszakken om naar Spanje te reizen in de jaren ’50 met de auto, want van vliegtuigen was er toen nog helemaal geen sprake. Vandaar dat de reiszakken heel groot en log waren omwille van al de schokken op de onbegaanbare wegen van Europa.
De reistassen evolueerden mee met de vraag van de reiziger. In de jaren ’60 kwamen de lijnvluchten op gang. Mensen moesten lichtere zakken hebben. Het reizen met het vliegtuig was nog exclusief, maar de reistassen van aan de Globe werden gretig gekocht omdat daar de bourgeoisie woonde die al naar verre bestemmingen kon reizen.
Mijn oma en opa reisden enkel in Europa, maar mijn moeder kwam als kind in contact met de generatie die in de jaren ’60 en ’70 met een 2PK naar India reed en ze kreeg het reisvirus te pakken. Begin jaren ’0 nam zij heel onze familie mee op verre reizen omdat de lijnvluchten gedemocratiseerd werden.
En zo werd alles gedemocratiseerd. Onze reiszakkenwinkel kan niet het gespecialiseerde reisgerief aanbieden zoals vroeger. De mensen die er nu komen zoals ik, komen er uit traditie om ergens een verloren gegaan idee in het leven te houden: reizen is niet vanzelfsprekend en is een traditie op zich. De laatste zeventig jaar evolueerde de Globe, de reissector en Maroquinerie Karwan met in het begin als doelgroep de rijke niche naar een meer gedemocratiseerde niche.
Ik als millennial ontdekte de wereld in snel tempo. Ik leerde vreemde talen en culturen, fotografeerde oude culturen en steden en ontwikkelde mij tot blogger voor een mondiaal forum. Tot de laatste jaren. Toen kwam er een kink in de kabel. Ik bleef namelijk hangen in Brazilië.
Ik had drie jaar nodig om van Brazilië los te komen. Ondertussen voel ik dat ik een wereldreiziger ben die veel immateriële rijkdom heeft in zijn reistas en af en toe bezoek krijgt uit een ver land.
De laatste jaren was ik het laatste uit mijn jeugd aan het persen. Ik kwam steeds meer als kleine jongen uit de rand vast te zitten in het geopolitieke en leerde de ranzigheid van deze wereld kennen.
Vandaar dat ik nu terugvlucht naar de dorpskom na 13 jaar te zwerven om te beseffen dat we weer maar een steenworp zijn verlegd.
Willemjan is blogger. Zijn werk staat op zijn blog en website
