Zoals 2017 het jaar van ‘fake news’ was, zal 2018 het jaar van de bom zijn. Ik wil het hier hebben over de bomexplosie in Le Président in de Matongé op 1 januari 2018 om 10 uur ’s morgens. Als ik natuurlijk nog een beetje ruimte krijg op het internet, omdat de internetvrijheid binnenkort misschien ingeperkt wordt.
Om 11 uur ‘s morgens op Nieuwjaar kreeg ik een bericht binnen. Het kwam van mijn oude co-locatair. Hij vertelde mij dat er een explosie was geweest in Le Président in de Matongé toen hij daar een Duvel aan het drinken was. Het meisje waarop hij aan het geilen was, stond opeens naast hem buiten en ze was in hem geïnteresseerd, dus gaf hij haar een duur businesskaartje.
Het ging dus niet over het feit dat ik om 11 uur ‘s ochtends wakker werd gemaakt op nieuwjaarsdag of dat hij het woord ‘geilen’ had gebruikt. Dat woord is toch zo 90ties. Nee, de bom was ontploft en ik heb niet op tijd gereageerd.
Er was een bom ontploft in de Matongé en geen haan die er naar kraait. Hoe kan dit? Ik begon dus met een journalistiek diepgravend onderzoek naar een waarheid die u hier kan lezen.
Natuurlijk durfde ik mij niet op the scene of the crime te begeven uit schrik voor radioactiviteit, dus ik begon mijn onderzoek via Facebook. Waar Facebook toch niet altijd nuttig voor kan zijn.
Ik sprak de tuinman van de koning aan en hij wist van niets, omdat hij een glas was gaan drinken bij Shango op nieuwjaarsnacht en dus niet aanwezig was in Le Président. Chibida, onze fietsende Congolese zanger, antwoordde gewoon: ‘nee’. Ik vroeg het aan de serveerster van de bar ernaast en zij gaf geen reactie.
Ik vroeg het aan een schepen van Elsene, maar die was met vakantie en zei dat ze het wel zou horen van de burgemeester als ze terug was. Toen vroeg ik het aan de Lubumbisten en die vertelden mij dat ze van niets wisten en en plus dat ze niet eens dat café binnen mogen; Er is dan ook maar een president geweest in de Congo en dat is Kasavubu. De andere zijn naam spreken we zelfs niet meer uit.
Ik was ten einde raad. Er was een bom ontploft in de Matongé en niemand wist ervan. De Matongé, daar weet toch iedereen alles over.
Ik had opeens een eureka-gevoel. Het was een mengeling van een Rwandese oorlogstactiek en gezond verstand. De Rwandese oorlogstactiek bestond erin om te vliegen op een verlaten luchthaven zoals die oude in Charleroi, maar in de Grote Afrikaanse Oorlog was dit in de Istmus van de Bas-Congo om de levensader naar Kinshasa af te sluiten, zoals een middeleeuws beleg. Geen gruyèrekaas zoals de Israëlische staat op de Palestina-boterham legt in de West Bank.
We waren dus bij het beleg van Kinshasa tijdens de Grote Afrikaanse Oorlog; kwestie van niet af te drijven, want Kinshasa is op dit moment ‘land locked’ en daar ligt de Matongé. Dit leidde bij mij tot de oplossing van het mysterie over de ontploffing van de bom.
‘Land Locked’ betekent dat Kinshasa geen toegang krijgt tot diensten en dat de logistiek om basismiddelen via de haven van Matadi binnen te krijgen onmogelijk is. Vandaar dat de Belgische staat zelfs de zakken cement voor haar passieve ambassade (van in zonder verwarming) in Kinshasa samen met de Nederlanders liet overbrengen met het vliegtuig. Eigenlijk dezelfde strategie als die in de Bas-Congo tijdens de Grote Afrikaanse Oorlog.
Mijn metafoor leidde uiteindelijk tot het feit dat de Matongé in Brussel ook land locked is. De handelswaren van de Congolezen raken niet meer verkocht omdat er geen ‘vrije havens’ meer zijn. Het is typisch voor Congolezen om te speculeren met koopwaar; Echte liberalen dus zoals de Syriërs dat ook zijn. Dat zijn echte handelsvolkeren. Toch moeten de zaken zodanig goed hebben gedraaid met nieuwjaarsavond dat ze vergeten waren om de gasfles van de verwarming toe te draaien. Niet alle publieke voorzieningen zijn in de Matongé, ze koken en verwarmen zich daar met gasflessen.
Willemjan is blogger. Bekijk zijn werk op zijn blog en op zijn website
