Categorieën
Brussel Actua

Is there an alternative?

 

 

2018 loopt af, we gaan naar 2019. Nieuwe bestuursmeerderheden bevolken de Brusselse gemeenten voor de komende zes jaar, en daarmee lijkt er een verandering van klimaat op komst die beantwoordt aan de verandering van Het klimaat.

Blij tot euforisch klimmen groene partijen en participatief links in de zetels van de raadzalen. “Eindelijk!”, zeggen ze, de conservatieve regeringen die simpelweg met het kapitaal meeheulen zijn verslagen. Wij gaan de noodzakelijke groene omslag kunnen maken en de burger vooropstellen met een sociaal rechtvaardig beleid!

De efficiëntie van het ‘oude’ systeem is inderdaad ver te zoeken, overal botst het op grenzen. De kloof die groeit tussen rijk en arm, en de voor de democratie noodzakelijke middenklasse die uitgeperst wordt. De gewone arbeiders en werknemers die steeds meer in de schaduw van de aanzwellende robotisering – die hun werk uit handen neemt – komen te staan. De nefaste deals van bestuursmeerderheden van eender welke kleur met het grootkapitaal van immobiliën en aandeelhouders om de woningnood of het scholenpark mee uit te bouwen. Het blinde besturen ver weg van de wijkbewoner, de verstrikking in politieke berekeningen in een gewestelijk kluwen van rivaliserende strekkingen, die Brussel in haar middeleeuwse ommegang vasthouden, met brood en spelen als afleidingsmanoeuvre.

En dan het probleem van de klimaatdwang, dat ons bekende gekrakeel overstijgt, met haar duidelijke tekenen die ons erop wijzen dat we ons gedrag op vele manieren moeten veranderen, willen we nog kans maken om in een leefbare wereld tout court te kunnen blijven rondlopen.

Misschien is de komende tijd, en zeker de eerste maanden, cruciaal om te zien of we regeringen zullen krijgen die de steun van de bevolking wegdragen. Een bevolking die enthousiast voor vernieuwing stemde, maar pas het echte humeur op haar gezicht zal laten zien bij de eerstvolgende nieuwe maatregelen of net bij het gebrek aan zichtbare vooruitgang. Er wacht de nieuwe bestuurders een heel moeilijke taak.

Hoe laat je ingrijpende  gedragsveranderingen ingang vinden bij verwende gebruikers van het dagelijkse leven, die passief voor schone lucht zijn maar ook actief uit hun pijp zullen moeten komen, door bijvoorbeeld anders te gaan consumeren? De gewenste verandering moet immers niet enkel van de zijde van de autoriteiten komen, ook al kunnen die scoren door van hun kant het goede voorbeeld te tonen, bijvoorbeeld wat betreft transparantie in beleidsvoering, van de volksraadpleging tot de gezamenlijk doorvoelde eindbeslissing.

Hoe snel kan een nieuw bestuursteam werken gelet op de inherente traagheid van het systeem waar het in moet opereren, en heeft de burger daar begrip en geduld voor? Want het aanhoudende gehuil vanop oppositiebanken wordt nu verruild voor constructieve beleidsdaden, die verdedigd zullen moeten worden in plaats van bekritiseerd. ’t Is daar dat het schoentje ’t nauwste past. Met name de groene partijen hebben zich gesterkt in een solied discours dat overloopt van ontgoocheling, verontwaardiging en cynisme. Zij staan nu voor de slimme taak om de naar eigen zeggen zoveel zachtere visie op de maatschappij geduldig over te brengen zonder op de revolte te stuiten van diezelfde gewone man en vrouw die hen zo na aan het hart ligt.

Want de schijnbaar gemakkelijke oplossingen liggen voor het grijpen, voor de grijpgrage handen van personen, groepen, bewegingen en partijen die ons zullen willen doen geloven dat alles sneller en beter kan zonder opgave van comfort, zonder moeilijke persoonlijke veranderingen.

Bewuster consumeren, minder autorijden? ’t Is snel gezegd maar het is niet niks. Ik wacht met spanning op de communicatiestijl van de nieuwe ploegen en de individuele politici. Een stad die meer op mensenmaat gaat draaien, zoals in de beleidsnota’s staat, moet ook door mensen geleid worden die hun voorstellen op mensenmaat kunnen overbrengen. Ondogmatisch, luisterend en subtiel. Ondanks de urgentie. Want hoe dringend sommige dingen ook mogen lijken of zijn, snel of ruw opgelegde oplossingen dreigen op fataal verzet te stuiten (zo gaat dat ook in dictaturen). De nieuwe lichting weze gewaarschuwd: vervang het verfoeide TINA (“There is no alternative”)-beleid niet door een ander.

Share