Om nooit te vergeten. De performance door Marijke De Roover bij Arcade op de Varkensmarkt 10 (foto). Een half uur lang oreerde ze en zong ze over liefde en over clichés van liefde. Gesproken spektakel, gepassioneerde zang en theater, alleen tegenover en met ons, meer en meer met ons, een twintigtal aanwezigen. Met ironie, slechts fijn merkbaar door haar gezichtsuitdrukkingen, wanneer ze krachtig en vol passie één van de famous love songs zong waarvan we achter haar op het TV-schermpje de woorden karaokegewijs zagen defileren, en filmfragmenten met man- en vrouwacteurs over liefde. Met pijn, met verlangen. Een diva, die ons gedurende een half uur troostte voor de wereld, zoals een podiumkunstenaar dat soms kan doen voor een publiek. Gevoel overdragend door de intensiteit van haar performance. Haar beleving, haar wereld, de intensiteit van het leven voor onze voeten rondstrooiend en tot leven wekkend.
Liefde voorbij de normen die films en populaire songs ons meestal brengen, de te perfecte liefdesgevoelens van romcoms. De kapitalistisch gedreven conventies en obsessies.
In de Hageltoren, die prachtig geredde industriële site nabij het kanaal ter hoogte van Arts et Métiers, moet nog meer pertinent werk te zien zijn van de jonge generatie kunstenaars; “Generation Brussels”. ‘Genre’ is het hoofdthema, dat me tot vanavond in Sint-Gillis zal vergezellen (bij La Maison de Rendez-Vous). “I wake up, and I could be anybody.” Wat is het belang van man-zijn of vrouw-zijn? Ik ben hybride, “anybody”. Pleidooien voor open grenzen van het zelf. Het zelf dat politiek is. “Against a fixed and binary world”. “A new language for a new mythology” (Karolien Chromiak, die natuurlijke materialen mengt met digitale toepassingen).
Günbike Erdemir, die een vreemd comfort toont in onze ontmoetingen geschapen uit klei en aarde (foto).
Open grenzen, in een wereld waar vele anderen veel duidelijkere grenzen voorstaan en uitdragen. Ik hoop dat dat besef er grondig mag zijn, dat alfamannen en andere hardleersen veel gewicht in de schaal werpen en de fragiele bespiegelingen, gevoeligheden en doelstellingen die hier uitgedragen worden, bedreigen. Maar ook dat mannen mannen kunnen blijven en vrouwen vrouwen, tot spijt van wie de natuur en haar wetten benijdt en overschattend uit wil dagen.
Ik hou helemaal niet van onze wereld waar die denkt dat alles mogelijk is. Ik prefereer soms reële gevaren te zien, en reële mechanismen te onderkennen. Terwijl ik helemaal voor de open grenzen van het begrensde zelf ben.
Het slotbeeld (La maison De Rendez-Vous, Sint-Gillis, Jef Lambeauxlaan 23) doet me nog eens opnieuw dubbel nadenken. “We don’t care about gender as long as they’re healthy” (foto). Ik ga akkoord, en ik ga niet akkoord. De zorgzaamheid die verweven zit in het zachte, gele tapijt bedekt de muur van de galerijruimte. De zorgzaamheid die vereist is bij opvoeding en bij andere contacten tussen levende wezens. Maar ik wil gender helemaal niet uitvlakken, zoals ook gesuggereerd wordt. Wanneer ben je “healthy”, gezond? Wanneer alle organen functioneren? Wanneer je je genre van je afschudt? Laat de genres dichter bij elkaar komen, en laat ze hun verschillen zo intiem mogelijk voelen (foto, orchidee, J. Lambeauxlaan).
Brussels Gallery Weekend, nog vandaag zondag, maar de meeste tentoonstellingen blijven natuurlijk lopen. Het evenement heeft een hele goeie website.
Via de QR-codes kan je met galeristen op stap (audio, foto).
https://www.brusselsgalleryweekend.com/
