Categorieën
De werken van Filip De Goede Duurzaamheid Mobiliteit

De Werken van Filip De Goede (3): De koning trekt de lijn door

In vorige edities konden we al de wilde plannen lezen van Koning Filip. Hij hield niet op. Het was al mooi wat hij wilde realiseren.

Hij had al een gans fietsparcours uitgetekend, de koning. Hij zat al ver, van Ossegempark, koninklijk park, via verbrede fietspaden langs het kanaal, de lus aan Tour & Taxis. Via het kanaal tot Kuregem en afslag aan het Klein Eiland. Verkeersvrije straten tot het Dudenpark en via de fietsstraat Ducpetiauxlaan tot aan de Waterloose. Maar nu?

Ter Kamerenbos
Door GdML – Eigen werk, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=43424072

Hij wilde een fietsvrije doorsteek van Noord naar Zuid, van Ossegempark tot aan het Zoniënwoud en hij zat vast aan Ma Campagne. De Brugmannlaan of de Waterloose platleggen, dat was zelfs voor een koning een bridge too far, daar kon hij niet meteen de hand op leggen. Dus liet hij Ma Campagne even met rust.

Via de rue Merjay en Bouillot tot het heerlijke Brugmannplein. De Stallaert, Avenue Molière, via de Gabrielstraat tot Vanderkindere. Een fietsbrug over de Waterloosesteenweg, dat was a piece of cake. Dan was hij verdomd al in Ter Kameren. En wat hem betreft, meteen alle auto’s uit dat goddelijk park, welke onverlaat had ooit het onzalige idee geopperd daar verkeer toe te laten ? Weg ermee.

Hij zweette, de vorst. Hij had liever een dwarse doorsteek Maximiliaanpark, Botanique, Warandepark, Cinquantenaire gehad. Maar niet alles ineens of te bruusk, dacht Filip, er komen nog dagen. De doorsteek van Ossegem via Ter Kameren tot het Zoniënwoud was gelukt.

Het werk en de verdere uitvoering zou hij toevertrouwen aan zijn jongere broer. De Lau zat al jaren met een depressie, werkloos, niet wetend wat te doen met zijn tijd en geld. Dit zou zijn verveling breken, zijn bestaan zin en inhoud geven. Was hij Filip De Goede, zijn broer de Groene Ridder. Hij zou hem het voorrecht geven de nieuwe groene corridor plechtig te openen en er zijn naam aan te geven: het Laurentpad.

De vorst legde voldaan zijn dure Visconti Eclipse vulpen neer en schoof zijn liniaal opzij. Mission accomplie. De groene corridor, un fait absolu. Even nog zat hij weg te dromen.

“Chou ! La soupe est prête! Tu viens?” Het was de schrille stem van zijn eega.“Deux minutes chérie.” Hij wilde het helemaal afmaken, dit is tenslotte geen akkefietje dat je regelt tussen de soep en de patatten. “Verbind me meteen met Bas Smets,” riep hij nog naar zijn kabinetschef, “en blokkeer dat nummer in mijn bestand.”

We horen nog van deze vorst, hij is nog lang niet aan het einde van zijn Latijn. Iets is in deze man gevaren.


Share