Categorieën
Het straatfeest

Bij fontein Den Spauwer

De 20-jarige Maria van Bourgondië trouwde op 19 augustus 1477 met de 2 jaar jongere kroonprins Maximiliaan I van Oostenrijk. Het weer was zwoel en ten slotte nat. Er weerklonk trompetgeschal, en er lagen tapijten van irissen en andere Brusselse moerasbloemen. Uit ramen wapperden fluwelen rechthoeken met kanteelmotief, omzoomd tegen de natuursteen.

Steenstraat (c) Thomas Dielman

Iedereen werd bruidsmeisje. De fonteinen werden aangesloten op de wijnkelders van het Coudenbergpaleis gelegen in de bovenstad, wel 70 meter boven de zeespiegel. De voorhoofden van het bruidspaar glommen als biljartballen. Op de hoek van de Steenstraat met de Kolenmarkt stierf die nacht echter een schipper aan te veel fonteinwijn. Zijn beschaamde ouders schonken de stad een fontein op de plaats waar hun zeezoon verdronk, een vooroverbuigende triton waterspuwend uit bolle kaken in een bassin, de armen gekruist alsof hij gestraft wordt voor de zuipende marijn.

Thierry dumpt het blikje Cara in een vuilbak, veegt zijn mond droog met de rug van zijn linkerhand en snelt de Steenstraat in en verwondert zich over de muziek die samen met Amin Amalgame uitstrompelt op hoge hakken en een stompje sigaret, zijn ogen scheelgericht op het smeulend puntje oranje.

Kevin, aka collega from hell, zag het levenslicht begin jaren 70 in Brugge, als de vrucht van een hardwerkend koppel. Zijn vader Wannes is een self-made man die een enorm succesvolle paardenfokkerij uit de grond heeft weten stampen. Later kwam hier een manege bij waarover zijn vrouw Lidija zich ontfermde en die heeft geleid tot een Olympische medaille voor Melissa, de 2 jaar jongere zus van Kevin.

Thierry gaat met zijn rechtervinger over de in het wit getekende vol-au-vent en hamburger op het zwarte etalageraam van friterie Manneken Frites terwijl hij de schaarsgeklede Amin in het oog houdt, zijn vinger wordt nat en vuil en gaat nu langs blikjes bier en rijen Mannekes Pis met een lul waarmee je kurken naar boven haalt. Amin draagt enkel een nauwsluitende broek en danst onder de sigaret die hij boven zijn hoofd houdt.

Kevin haat zijn vader voor zijn jeugd tussen de paardenstront en voor zijn voornaam. Hij heeft zijn vader niet gestraft door te rebelleren of door een nog groter bedrijf op poten te zetten maar door te worden wat zijn vader in het diepst van zijn ziel zou willen zijn: een kunstenaar, een verfijnde wereldburger met gladde handen, iemand die naar de opera gaat en niet hoeft te werken voor zijn geld, een wereld zonder mest. Wannes zou zijn zoon volgen tot het einde van de wereld.

Thierry loopt langzaam rond Amin en gaat met zijn linkerwijsvinger over de glazen wand van de kapperszaak Les Hommes. Amin schiet de filter weg en beweegt zijn vrijgekomen hand over de achterkant van zijn hoofd, neemt zijn glanzende ravenzwarte haar tussen zijn vingers en gaat via zijn nek naar het met diamantjes belegde kruis dat hij even tussen zijn lippen neemt, hij knijpt hard in zijn tepel en laat zijn hand zachtjes verdwijnen in zijn strakke broek.

De eerste maanden bij ABC konden Thierry en Kevin het uitstekend vinden met elkaar. Kevin liet Thierry plekken zien waar hij nooit eerder was geweest. Met Kevin stond hij in een oogwenk van een lange file voor een rood lint naar de eerste rij voor een podium waarop een Japanse jazz-zangeres het beste van zichzelf gaf en die hem later bier gaf in een appartement met zicht op het sprookjesachtige standbeeld van de achttiende-eeuwse Charles-Joseph De Ligne in het Egmontpark.

Kevin leest enkel Red Leather Hardcover Deluxe Hardback William Shakespeare en strooit met quotes van Oscar Wilde als was hij diens profeet op aarde. Volgens hem mogen boeken op straffe des doods niet vertaald worden en moeten pocket-uitgaves gebruikt worden om je gat mee af te vegen. Kevin bracht een piano-album uit dat zeer goed werd ontvangen maar een tweede liet op zich wachten. Hierover zei hij: ‘Ik vind het lastig en van weinig smaak getuigen dat mensen steeds bewijs nodig hebben. I put all my genius into my life, I put only my talent into my works.’

Er kwam een einde aan hun prille vriendschap op de avond dat Kevin zijn gesloten hand als een lelie opende en Thierry daar een zakje cocaïne zag hangen. Thierry riep: ‘Cocaïne is voor losers’, net op het moment dat een aria wegstierf. Omzittenden keken hun richting uit. Kevin stoof weg en kwam nooit meer terug. Na het concert deed Thierry nog de ronde van de verschillende verdiepingen, schreef een bericht in de foyer maar ging uiteindelijk naar huis.

Onder het toeziend oog van de triton laat Amin eindelijk los. Er vormt zich secondelang een feloranje piramide tussen Amins mond en het bassin waarin de kots snel cirkelend verdwijnt. De scherpe geur wordt ingeademd door de neus van Thierry. Als het niet goed gaat met één van ons, gaat het met niemand goed.

De doodsteek kwam er na Thierry’s eerste straatfeest. Thierry liep de overloop op en zag een ontredderde Kevin in de wc’s via de spiegel boven de wasbakken. Het leek of Kevin huilde, hij schudde zijn hoofd en gooide water in zijn gezicht, als een acteur die zich ontschminkt na een ondermaatse opvoering. Het ontroerde Thierry om Kevin zo te zien, alsof hij hem voor het eerst zag en maakte aanstalten om hem te troosten. Kevin keek op, recht in Thierry’s ogen, opgeschrikt en betrapt, herstelde zich razendsnel en gooide zich met ongekende kracht op de deur die een deel werd van de muur.

Thierry herinnert zich nog perfect de eerste werkdag bij ABC, nu ongeveer 4 jaar geleden. Evangeliya van de receptie leidde hem van de inkomhal, via de lift naar de 4de verdieping, en naar een vergaderzaaltje meteen de eerste teamvergadering in van de dienst leesclubs. Aan een rechthoekige tafel werd hem een stoel aan de lange kant toegewezen, de verantwoordelijke Mohamed aan zijn rechterkant, Diane aan de linkerkant en Kevin frontaal over hem. Kevin keek niet op, hij keek naar zijn telefoon onder tafel buiten beeld.

Kevin kuchte waarop Mohamed zei dat leesclubs broedplaatsen zijn van nieuwe ideeën. Diane zei niets, hield stil, maar haar pupillen schoten alle kanten op alsof ze de vergadering wilde ondertitelen, alsof ze het woord help bij Charades had getrokken. Mohamed zweeg en Thierry dacht na. Voor hem een stapeltje papier met het logo van ABC: een zwarte lijntekening van Manneke Pis die een boek vasthoudt met zijn vrije hand. De stilte duwde en drukte en Thierry smolt en stroomde over de ruïnes van de bestaande dynamiek en vulde de putjes, de gaten, de kieren en de scheuren, versplinterd en verdeeld tot alles weer glad was en blonk als nieuw.

In Het straatfeest brengt beeldend kunstenaar Thomas Dielman in tekst en beeld verslag uit van de wandeling die hij maakt van thuis naar het werk. Hij vertelt wat er door zijn hoofd gaat, op stap langs 18 straten en twee pleinen.

Share