Afropolitan festival, in Bozar. Zesde editie. Afropolitan staat voor een hybride en transnationale cultuur, komende uit Afrika. Eén van de vragen die dit jaar opklinkt: stel dat Afrika meer macht verwerft, kan het die dan gebruiken zonder te domineren? En indien niet, moet die macht dan wel nagestreefd worden?
Ondertussen blijft ook België hangen in verdere exploitatie van het zuidelijke wingewest.
Fela Kuti met zijn ‘Africa 70′ maakte zo’n hybride muziek, die West-Afrikaanse en Amerikaanse stijlen vermengde tot wat afrobeat ging heten, met jazz en funk erin. Ook Femi, zijn zoon, doet dat verder, en er komt ook politieke en sociale commentaar bij kijken, want Nigeria, het land van afkomst, is één van de moeilijke Afrikaanse landen. Femi deed het ons gevoelen, met commentaren over corruptie en teksten die frustraties vertolken over multinationals, maar tegelijk (zoals zijn vader) is hij zeer energiek, melodisch en dansbaar. In Lagos, waar hij opgroeide, gaf hij eertijds concerten die tot vijf uur duurden, tot de uitputting.
De akoestisch gave Henry Leboeufzaal (de mecenas Leboeuf was de kleinzoon van rechterhand van Leopold II in Congo, Albert Thys), gevuld met comfortabele roodfluwelen zitjes, kon niet weerstaan aan die ‘Positive Force’; gaandeweg groeiden de vleugels uit tot danszones. Heel aanstekelijk.
