Verschillende malen kwam ik er voorbij, het Jemenitische restaurant op de Chaussée d’Ixelles. Ik dacht er al heen te gaan maar vond nooit de gelegenheid. Groenten krijg je nauwelijks op je bord en je kunt er geen druppel alcohol drinken, maar voor heerlijk rundvlees en kip met Jemenitische rijst ben je aan het juiste adres.
Mijn kroniek begint na mijn bachelor geneeskunde. Ik wilde en ik zou Arabisch leren. Dat was in 2008. Zoals elke goede student wil je het dialect leren dat het dichtst bij het Arabisch ligt. Dat is het Jemenitisch. Ik was tweeëntwintig en bijna vertrokken naar Jemen, als mijn moeder mij niet hard tegengehouden. Enkele jaren later ontmoette ik een doctoraalstudent die dit wel had gedaan en hij sprak zeer goed Arabisch, maar was nu van de flipside.
Toen ik in 2011 naar Jordanië ging, couchsurften we bij een Qatarese ingenieur. Hij was verzot op de Jemenitische keuken, dus we gingen dat elke dag eten tijdens ons verblijf. Heerlijk eten zoals in Damascus met veel zuivelproducten, Jemenitische rijst en saffraan. De ingenieur zei dat dit soort eten de wereld ging veroveren. Misschien iets voor Messi, want die eet graag kip.
Na een boek te lezen over Jemen was ik helemaal verknocht. Ik las over het bloedige conflict tussen verschillende partijen dat nu bijna is afgelopen. De Saoedi’s hebben al tweemaal gezegd dat ze gaan stoppen met bombarderen en ze zijn er nu aan hun tweede wapenstilstand. Hoe hebben we die oorlog zo lang laten duren en hoe komt het dat mensen zoals ikzelf geen informatie hierover binnenkregen? Ik herinner me nog toen ik in 2008 in Marokko was om Arabisch te leren dat Amerikaanse soldaten privé-opdrachten deden in Jemen.
Tot ik enkele tijd terug naar dat Jemenitisch restaurant ging. Aan de deur stond de ober. Ik vroeg: ‘samaht?’ (toegelaten). En hij zei: ‘samak!’ (vis), ik zeg: ‘la, samaht?’ (nee, ik bedoel toegelaten) en hij zegt: ‘samaht daiman’ (altijd toegelaten).
Ik kwam binnen en ik zag de bar met fruit voor de sapjes. Ik vroeg een farawla, wat in het Frans als aardbei stond op de kaart, maar dat is tootard (‘wortel in de grond’). Farawla betekent framboos. Ik was weer even lost in translation, maar het is nu eenmaal fruit dat ze niet kennen in die wereld, dus ze maken daar zelf fouten in.
Om me in te burgeren in de gemeenschap dronk ik een ayraan, een gezouten yoghurtdrankje. Achteraan zag ik een polyvalente zaal voor nargileh (waterpijp) en juices.
In Jemen is het kiezen tussen rund of kip en daarbij krijg je gemengd naanbrood of langwerpige Jemenitische rijst (in de vorm van een banaan) met saffraan. Een schotel kost veertien euro en een sap twee euro.
Het restaurant wordt bezocht door zowel Zwart-Afrikaanse als Noord-Afrikaanse types en Arabieren. Er lopen veel rijke en intellectuele mensen rond, zowel families als vrienden als vrouwen en mannen alleen. Het voelt aan als een besloten gemeenschapscentrum. Ik spreek Arabisch. Misschien is dat de key om binnen te geraken.
Geniet ervan, maar met mate en volgens hun rituelen.
Jemeni Restaurant, Chaussée d’Ixelles 298, 1050 Elsene, 0470 70 74 70, ook op Deliveroo, Uber Eats en Takeaway.
Meer artikels van Willemjan Vandenplas vind je op zijn persoonlijke blog.
