Een kunstwerk dat je zeer bevalt zou je dadelijk moeten bezitten – thuis pas doet het elke dag zijn werk, niet alleen gedurende een kort bezoekmoment. Een kunstwerk op een tentoonstelling geeft slechts vluchtige voldoening, ook al kan de herinnering eraan soms zeer lang nazinderen.
Vier dagen vol vluchtige voldoeningen, dat is BGW, Brussels Gallery Weekend, sinds 2008, telkens begin september. Het Brusselse kunstcircuit is internationaal dermate belangrijk dat het evenement telkens op piekervaringen mag doen verhopen.
Toch vaart BGW dit jaar een beetje op stuurautomaat. Geen geüpdatet statement op de homepage, geen pers die de aandacht meer dan algemeen vasthield.
Automaat of niet, BGW levert heel knap werk en geldt nog steeds als het belangrijkste toonmoment van het jaar voor de resem kunstgalerijen die de stad rijk is, vooral in het zuid-oosten van de stad.
Alles vertrok deze keer aan D’Ieteren in Elsene, de hoofdzetel in de Maliestraat, waar het modernistische gebouw van René Stapels op typisch Brusselse wijze een zwart litteken maakte in een woonwijk.
Het Brusselse collectief Indigo, dat kunstenaars met een handicap werkruimte en begeleiding geeft (aan Merode), richting professionalisering, toont onder andere het keramische werk van Yann Piette, een jongeman die eerst als bakkersknecht zijn liefde voor handwerk beleefde maar algauw overschakelde naar kunst.
Bij DYS in de Gewijde Boomstraat vinden we de graal.
DYS heeft een voorkeur voor werk op papier. Galeriste Justine Jacquemin vindt dat dat medium op huid lijkt of op een litteken. Het is iets heel anders dan werk op doek. Dit jaar zien we de aquarellen van de Zweedse Emma Larsson (allereerste solotentoonstelling in België. Haar vaste galerieën zitten in Shanghai en L.A.). Larsson is een meester van de aquareltechniek. Ze wordt door de natuur geïnspireerd: de bossen in Stockholm, schelpdieren, exotische bloemen, … . Haar werk is langzaam geëvolueerd van organisch naar licht-abstract.
Thierry De Cordier (B.) maakt werk dat een filosofie verbeeldt. Bij Xavier Hufkens in de Sint-Jorisstraat (het epicentrum van het Brusselse high end op galerijgebied) ontvouwt hij die met stukken van 1983 tot heden.
Hij zal in elk geval de geschiedenis ingaan met zijn landschappelijke werken. De kleine donkere marine (foto) die er hangt is o zo groots. De kunstenaar woont en werkt in Oostende, tegenwoordig.
De Belgian Gallery, in 2017 in Namen gestart maar nu in de Firenzestraat in Brussel (Louiza), toont twee kleppers: Cindy Wright en Stefan Peters.
Peters’ landschappen lijken op het eerste gezicht hypergedetailleerde landschapsinformatie te bezitten, maar ingezoomd merk je dat alle subtiliteit louter voortkomt uit grove penseelstreken. De kracht van de verbeelding.
Cindy Wright verbluft op haar beurt met pure schilder-kunst (foto).
De steile Eendrachtstraat herbergt Nosbaum – Reding, die naast Luxemburg-stad (sinds 2001) ook Elsene sinds kort met een kunstgalerij vereren. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de status van Brussel als plek voor hedendaagse kunsten.
William Grob charmeert er met ”Diagonal Lovers”, en Kate Burling verrast met haar subtiele schildertechniek en aparte universum.
De vader van Rodolphe Janssen was de eerste om Fred Bervoets een show te geven, eind jaren zestig. Bij Rodolphe (Livornostraat) is er nu werk van Bervoets te zien uit die privécollectie. Op de foto de galerijhouder als gids voor een groep.
Mario De Brabandere was een van die onblusbare toptalenten van de nieuwe Vlaamse stroming in de jaren 1990. Hij duikt – 25 jaar later – op bij Mulier Mulier (Sint-Jorisstraat, Elsene) met abstract werk. De Brabandere is altijd maniakaal blijven schilderen. Alleen is hij in Brussel nog onbekend.
(http://www.artnet.fr/artistes/mario-de-brabandere/)
Tot volgend jaar.
