De laatste jaren dacht ik geld te sparen door naar de Arabische barbier te gaan, maar als amateuroriëntalist had ik snel een band met mijn barbier. Hij kwam toevallig uit Gaza. Ik was al een paar keer in de West Bank geweest en vroeg me af hoe het zou zijn om eens naar Gaza te gaan.
Ik moest tot de vaststelling komen dat wij niet hetzelfde Arabisch spraken, dat wij niet tot de dezelfde clan behoorden en dat onze relatie stroef liep. Op zoek naar contact keerde ik bij hem terug. Hij scheerde nog met het mes en met schuim. Zoals het echt hoort. Heel de wijk kwam daarom bij hem. Je zou hem een etnische barbier kunnen noemen.
Op een dag toonde hij mij een live-verslag van de kinderen die op school zaten in Gaza. Ze droegen een uniform en liepen mooi in de rij. Ik stond verstomd dat er orde was in zo veel chaos. Toen stond ik erbij stil dat deze man uit een de facto oorlogssituatie komt en hier een essentiële dienst levert. Hij is goed geïntegreerd in de gemeenschap.
Na jaren van knippen, brossen en schuimen kwamen we in de huidige situatie terecht. Toen ik de eerste keer langskwam, riep ik: “Salaam 3aleika” (vrede op u). Het kapsalon zat vol en iedereen riep: “Salaam” (vrede). En dat is wat ik nu denk. Gaza hunkert naar vrede en België wil hun dat graag geven.
Na weken van oorlog ging ik nog eens als brave klant naar mijn barbier en hij zei: “Wie moet dit allemaal betalen in Gaza? Ik heb toch geen geld daarvoor.” Spijtig dat ik niet genoeg op zak had, anders zou ik haar en baard hebben laten doen.
