Qays was een normale jongen met een buitengewone liefde voor Layla. Haar vader zat bij de Baath, de Arabische socialistische partij van onder meer Saddam Hoessein. Zo’n vrouw zoals Layla kom je niet vaak tegen. Toen ik haar vandaag zag, werd ik zot. Het verhaal gaat als volgt.
Ik loop voorbij de koffiebar en daar zit Layla met een jongen die haar het hof aan het maken is. Ze kijkt verliefd. De man streelt haar handen en aanbidt haar. Als ik binnen ben, loopt ze weg als ik mij omdraai na een heerlijke caffè latte. Daarna ga ik naar Kortenberg om mijn buurman van in Leuven bezoeken. Hij draagt de saffranen kleuren van India, die tegenwoordig veel mensen dragen. We maken een kleine wandeling in het struikgewas.
Als ik in Brussel op de trein naar Beersel zit te wachten lopen er enkele West-Aziatische mensen naar mij. Ze praten met iemand via de gsm ‘limadha majnoen waheedan’ (waarom staat de waanzinnige alleen?). Ik vroeg mij al af waarom ik majnun werd genoemd. Het moet zijn omdat ik van het psychiatrische centrum van Kortenberg kom. Het is precies of iedereen achter mijn rug mij majnun noemt.
Toen ik van de trein stapte werd ik helemaal zot. Ik begon eindeloos te wandelen door het Zoniënwoud zonder de uitgang te vinden. Ik besefte dat die jongen die de handen van Layla streelde een rijke koopman was die was aangeduid door haar vader. Ik kon het niet aan dat wij zelf niet konden kiezen in de Syrische cultuur.
Ik dwaalde rond in het bos. Ik leefde in een houten kot en kreeg eten van mijn familie. Ik kwam de shock nooit te boven. Toen ik het graf van Layla vond die een mooi leven had gehad, viel ik dood aan haar graf.
De tekst is geïnspireerd op Layla en Majnun (‘de waanzinnige’, bijnaam van Qays), een tragisch liefdesverhaal uit de 7e eeuw dat door de grote Perzische schrijver Nezami in de 12e eeuw in een gedicht werd verwerkt.
