John komt binnen met Spikey en legt de post op de hoge tafel in de gang. Thierry herkent het logo van ABC meteen, pakt de rechthoekige vensterenvelop met zelfklevende sluiting, ruikt eraan en onderzoekt het papier op persoonlijke sporen van Mohamed of mevrouw Roemer. Hij scheurt de envelop open met zijn wijsvinger en vist er de C4 uit, een trofee waarmee hij het huis zou willen behangen.
In de werkkamer trekt hij de tweede schuif open van de ladenkast die dienstdoet als rechterpoot van het bureau. Hij haalt er een transparant insteekhoesje uit, opent het tussen duim en wijsvinger en glijdt er de C4, aka de free out of jail pass, in. Op het document staat dat de arbeidsovereenkomst werd beëindigd door de werknemer en tussen haakjes (vrijwillige werkverlating) en hij ziet zichzelf terug met zijn ontslagbrief in het kantoor van Mohamed.
Hij trekt de vierde schuif open van de ladenkast die dienstdoet als linkerpoot en diept er het plastic offertemapje met de woorden ABC op de verticale identificatiestrook uit. Hij plooit de metalen pootjes van het mapje rechtop, haalt er de witte papierneerdrukker uit en laat het insteekhoesje neerdalen langs de rechtopstaande pootjes. Op het insteekhoesje komt de papierneerdrukker en de metalen pootjes sluiten alles mooi af.
Thierry legt het offertemapje op de steeds groeiende stapel ex-werkgevers en zijn oog blijft haken aan een hoekje van een oude pasfoto. Hij tovert de foto van een jonge Thierry tevoorschijn en kijkt zichzelf in de ogen. De jongen kijkt opgeschrikt de lens in. Hij ziet er hoekig en onaangepast uit. Doodsbang voor het prijsgeven van te elegante bewegingen durft hij nauwelijks te ademen. De fotograaf van het lager onderwijs legt alle symptomen veroorzaakt door een onverbiddelijke samenleving vast tegen een onverschillige blauwe achtergrond.
– Ik heb gehoord dat je ons gaat verlaten.
Thierry kijkt op van het toetsenbord. Diana ziet er anders uit. Rechterhand in de zij leunt ze tegen de archiefkast. Dit is het eerste gesprek tussen Diana en Thierry sinds maanden. Thierry’s maag trekt samen tot een ijsklomp. En het laatste.
– Klopt, ik ga mijn geluk ergens anders beproeven.
– Je springt van een zinkend schip.
– Kan ik eindelijk eens een boek lezen.
Diana komt los van de archiefkast en probeert iets terug te vinden van de vroegere intimiteit.
– Als je vertrouwen in mij weerkeert hoop ik dat we, ver weg van hier, elkaar kunnen terugvinden. Mi casa es tu casa.
– Waarom heb je me nooit geholpen? Waarom heb je nooit wat gezegd over Kevins gedrag?
Als door een insect gestoken, springt Diana van de ene voet op de andere.
– Als mevrouw Roemer me had uitgenodigd voor een gesprek dan had ik je geholpen.
– Een officiële uitnodiging? Waarom zei je niets tijdens een dienstvergadering?
– Ik heb heus wel eens iets gezegd.
– Nee, Diana, je hebt je als stront laten behandelen en je hebt er nooit iets van gezegd. Kevin is een lul. Iedereen bij ABC weet dat en iedereen keek de andere kant op. Daarom ga ik weg!
– Ik vind het erg wat jou is overkomen.
De ijsklomp zakt een verdieping. Thierry staat op en torent boven een spartelende Diana.
– Hou je mond Diana. Je was er ook bij. Je hebt je laten omkopen in ruil voor jouw verhaal. Je bestaat niet meer. Als een bruistablet ben je opgelost in hun verhaal. Je bent de slippendrager geworden van de mensen die je als shit behandelen. Je ziet het niet. Je herkent het niet. Iets moois, iets warms, iets echts. Keer op keer laat je je bedonderen en dan klaag je erover. Dan klaag je over het feit dat ze je bedonderen. Dat is jouw verhaal. Dat is godverdomme jouw verhaal. Een kasteel gemaakt van suikerklontjes en Kevin die zijn lul uit zijn broek haalt en er overheen pist en jij die alles kan schoonmaken, steeds weer.
De wereld ligt voor me open denkt Thierry. Hij bekijkt het lichtspel op de façades van de statige panden van de Waterloosesteenweg en ziet een wereldkaart geprojecteerd, een map met alle steden van de wereld. Hij zoekt de laars: Torino, Venezia, Trieste, Milano, Rimini, Genova, Parma, Roma e Napoli. Napels! Het wordt Napels. Napels zien, heel vaak zien en dan pas sterven!
Het is 8.05 uur in Brussel en het is ook 8.05 uur in Oostende. Met 2 flesjes babychampagne in de zakken van zijn vest schrijdt Kevin als een keizer door de ontbijtzaal richting het tafeltje waar Mohamed zit. Hij neemt een trek van zijn sigaret en fixeert Mohamed met halfgesloten ogen. Niet-begrijpend lacht Mohamed:
– Vroeg uit de veren?
Mohamed probeert het nog eens:
– Weet jij om hoe laat Diana aankomt op het station?
Kevin beweegt zich tot vlak naast Mohamed, bukt zich en blaast de sigarettenrook uit in Mohameds gezicht.
– Zij komt vandaag niet. Ik heb haar net verteld dat zij niet welkom is.
Kevin recht zijn rug.
– Laat me zeer duidelijk zijn. Als jij haar wil zien dan doe je dat maar in je vrije tijd.
Kevin lacht, neemt een laatste trek van zijn sigaret en plant de peuk tussen het fruit in Mohameds kom met yoghurt.
Thierry legt de pasfoto op tafel en sluit de ogen. De jongen wrikt zich los uit het witte kader, zegt dank u meneer tegen de fotograaf, pakt zijn boekentas, loopt de speelplaats over naar de schoolpoort en zoekt het groen en het water op van het fort. Thierry is verrast door de speelse jongen, de onbevangenheid en de levenslust. Niks hoekigs, gewoon veel en gulzig. De jongen kijkt vol verwachting naar boven alsof er snoepjes beloofd zijn uit de hemel en hij er geen enkel wil laten vallen. Thierry straalt en volgt hem, samen steken ze de straat over.
In Het straatfeest brengt beeldend kunstenaar Thomas Dielman in tekst en beeld verslag uit van de wandeling die hij maakt van thuis naar het werk. Hij vertelt wat er door zijn hoofd gaat, op stap langs 18 straten en twee pleinen.
