Brussel kenmerkt zich door Babylonische spraakverwarring. Maar in deze stad met inwoners uit alle windstreken wordt ook opvallend vaak in alle talen gezwegen. Op trein, tram en bus bijvoorbeeld. Welke schrijver werpt in een recente roman een blik achter de façade van de moedertaal?
Aanhangers van de stelling dat toeval niet bestaat, zagen het als een teken dat de misschien wel bekendste inwoner van deze stad, Pieter Breugel de Oude, bijgenaamd Peer den Drol, zich van een plaats in de kunstgeschiedenis verzekerde middels het schilderen van de bekendste toren uit de Bijbel. Brussel liet zich namelijk vaker vergelijken met de ziggurat van Babel, bemoeilijkt als het zich in alles voelde door de heersende hutsepot van vele talen. Voorbij de gevels werd er gebeden, gedroomd, met potten gesmeten en de liefde bedreven in alle mogelijke dialecten uit alle windstreken. Maar op trein, tram of bus waren het idiomen waarin er voornamelijk werd gezwegen. En wat maar weinigen durfden toe te geven: men was dolgelukkig zich te bevinden op een plaats waar de mensheid in al haar diversiteit afgevaardigd was. Het gaf elk aangeboren asociaal het goedkope excuus te mogen schuilen achter de façade van z’n moedertaal.
Het citaat komt uit De intrede van Christus in Brussel van Dimitri Verhulst. De korte roman van de schrijver van het verfilmde De helaasheid der dingen gaat over de metamorfose die de hoofdstad ondergaat door de aangekondigde komst van
Christus op 21 juli in het jaar 2000 en oneffen ongeveer. Het boek bestaat vooral uit op de actualiteit geënte columns over België, Brussel en de ontmenselijkte maatschappij, waarbij clichés en overdrijvingen niet geschuwd worden. Gelukkig is er het kleurrijke en plastische taalgebruik van Verhulst en zijn laconieke humor. “Voorspelbaarheden hebben soms ook hun aangename kanten: de zwezeriken waren weer succulent.”
