Aaah, die zomer van 2015, waarbij we dachten dat we twee jaar later een voetgangerszone zouden krijgen, de stad een duurzame richting zou inslaan, waarbij Brussel een pioniersrol zou spelen op vlak van stadsvernieuwing. Je herinnert hem wel, die mooie zomer. Er werden 3 kilometer nieuwe fietspaden beloofd, bomen, groene zones, weelde.
Meer dan twee jaar later, ettelijke nutteloze discussies en getouwtrek later zijn we nergens. De verf is al lang opgedroogd en op verschillende plaatsen verdwenen. Een echte duurzame mobiliteitsaanpak hebben we nog niet mogen zien en voor de rest blijft alles bij het oude.
Wat vooral opvalt, is de stille dood van de vele (aangekondigde) fietspaden. Doodgemaakt door de Stad Brussel en haar politieke klasse. Het lijkt erop alsof de Photoshop ‘Eraser Tool’ meermaals werd gebruikt in het straatbeeld. Er werd ons 3.000 meter trappersplezier beloofd, maar we moeten vaststellen dat we hier elke dag, stilzwijgend meters, kilometers van zien verdwijnen. Bij elke ‘herziening’ van het circulatieplan verdwijnen fietspaden. Ook de aankondigingspolitiek over fietspaden op de Keizerslaan, Kantersteen, en zo veel meer, blijft uit.
Daarom is het tijd voor een overzicht, zodat de Stad Brussel en haar toegewijde bestuur het kan rechtzetten. Het is maar een (fiets)suggestie, uiteraard.
Anderlechtsestraat. Van vrijliggend fietspad naar *niets*.
Stalingradlaan. Fietsers versperd.
Adolphe Maxlaan. RIP fietspad.
Mechelsestraat. Only the strong survive.
Zuidstraat (kant Rouppe). Fietspad weggeschraapt.
Zespenningenstraat. Parking.
Zuidstraat (kant Beurs). De hemel voor dubbelparkeerders.
Deze tekst verscheen eerder op de blog Lambyk. Kwinten Lambrecht schrijft er over Brussel, communicatie, duurzaamheid, mobiliteit en een vleugje politiek.
