Categorieën
Brussel Actua Faits divers Reizen & Toerisme Resto, Café & Uitgaan

Er komen weer duivels in the #Hellhole called Brussels

President Trump zei het nog, ‘Brussels is a hellhole’, en toen ik mijn pint zat te drinken in het oudste café van Brussel, Au vieux Spijtigen Duivel in Ukkel, besefte ik dat je daar niet zo maar een pint gaat drinken, je moet daar iets leren. 

De duivel woont hier (c) Willemjan (gsm)

Ik zocht het café snel op mijn smartphone op, 500 jaar oud en Victor Hugo had er nog Literaire Café gegeven en Karel de Vijfde kwam hier regelmatig en het moet een soort posthuis zijn geweest op de huidige Alsembergsesteenweg. Toch bleef het knagen, van waar die referentie naar de duivels?

Hier is iemand die Brussel toch een hellhole blijft noemen en dat is Trump, terwijl onze cultuur vol zit van referenties naar duivels. Zoals de Rode Duivels, het verhaal van Beatrijs, iemand beduvelen of het bier Duvel. Voor mij zijn de duivels echter anarchisten. Na veel reizen lijkt me dat duidelijk.

Toen ik enkele dagen terug in de Tulpenstraat een Franstalige boekenwinkel binnen liep kreeg ik de “Anarchistische Bakker” aangeraden van Fernando Pessoa in het Portugees.

In Brazilië leerde ik dat anarchisten altijd het laagste niveau in de samenleving waren. Zij waren de bakkers en de schoenenpoetsers. Later hoorde ik van een vriend van de familie dat anarchisten veel aanslagen pleegden begin 20ste eeuw en dat de PS een anarchistische component heeft.

Ik ben helemaal geen anarchist. Ik geloof namelijk niet dat mensen vrij van coërtie kunnen leven. Mensen moeten altijd een beetje ‘genudged’ worden, een klein duwtje in de rug dus, geen stamp onder het gat.

Anarchisten zijn tegen de staat, omdat de staat regels oplegt en zij geloven dat een mens dit niet nodig heeft om hun rol op te nemen. Er is sociaal anarchisme dat gelooft dat de mens van nature het goede zal doen en er is natuurlijk negatief anarchisme dat geweld niet uitsluit. Hun bekende slogan is “ni Dieu, ni maître” hoor je ook in de straten van Brussel.

Wat je bijvoorbeeld dit weekend zag in Catalonië was vreedzaam protest. Na de Spaanse Burgeroorlog zijn er namelijk nog fundamenten van dat sociaal anarchisme achtergebleven in Spanje en dan voornamelijk in Catalonië. We weten de Basken de wapens hebben neergelegd, maar ik denk dat het niet lang zal duren of ze nemen ze weer op als het zo verdergaat in Spanje. 

De anarchistische tendensen waarvoor de overheid zo vreest in België, die ken ik niet, maar ze zijn wel virulent in België. Trump vindt de Brusselaar in mijn ogen maar een zootje ongeregeld, een bende anarchisten. 

Als je anarchist bent in Europa, dan is je spelletje meestal gespeeld. Dan komen de mannen van Madrid wel met hun stokken om je naar Latijns-Amerika te schoppen.

In het begin van de 20ste eeuw voor de Eerste Wereldoorlog mocht de eerste lading van de anarchistische Spanjaarden, Portugezen en Italianen vertrekken naar Latijns-Amerika. Na de tweede Republiek in Spanje moesten de laatsten weg uit de haven van Barcelona of Galicië. Er vertrok een lading van de anarchisten naar het Midden-Oosten. 

In Argentinië en São Paulo, waar ik lange tijd verbleef, leeft de rancune nog steeds bij de anarchisten, omwille van het verplichte vertrek uit het oude continent, namelijk Europa.

En toen realiseerde ik het mij, ik was even in Wonderland. Binnen 3 uur moet ik naar de luchthaven. Ik heb bezoek uit Argentinië, de anarchisten zijn daar.

Willemjan is blogger. Bekijk zijn werk op zijn blog en website

Share

Door Willemjan

Willemjan is geboren en getogen in de rand van Brussel, maar zijn sociaal leven speelt zich voornamelijk af in Brussel zelf. Vanaf het middelbaar tot zijn dertigste heeft hij veel gereisd in het Westelijke halfrond en nu trekt hij naar het Oosten om zijn wereld rond te maken. Ondertussen als hij terugkeert naar zijn veilige haven Brussel, schrijft hij op Brusselblogt.be.