Ik ben in Antwerpen, mijn tweede thuisstad sinds mijn ouders er wonen. Ik bezoek er een initiatief dat Brussel van mij meteen mag overnemen. Amici in de hippe Kammenstraat is een koffiebar die wordt uitgebaat door mensen met een mentale beperking.
Het is een kleine bar. Er staan maar drie tafeltjes en er zijn vier mensen aan het werk. Dat zorgt voor een gezellige ambiance.
Achter de bar staat een mooie grote man met een dikke zwarte snor en baard en donker haar dat met brillantine achterover gekamd is. Een volbloed hipster. Hij draagt een jeanshemd en een bruine leren schort. Hij is de baas van de koffiemachine en van de drie medewerkers. Hun taken zijn duidelijk verdeeld: iemand ontvangt de klanten, iemand bedient, iemand wast en rekent af.
‘Ik vind dat eigenlijk niet zo schoon, zo’n leren schort,’ zegt de vrouw die de klanten ontvangt. ‘Enfin, voor een baas is dat goed maar ik moet het niet hebben.’ De eerlijkheid en de kwaliteit van de conversaties zijn hier heerlijk.
‘Hebt ge die Ferrari zien passeren? vraagt de Aziatische ober aan de Afrikaanse afwasser. ‘Nee, alleen gehoord,’ antwoordt hij.
Twee vriendinnen zitten koffie te drinken. Wat vind je ervan? vraagt de ober. ‘Straf,’ zegt een van de vrouwen. Ze is hoogzwanger. ‘Ze is niet veel gewoon,’ lacht haar vriendin.
‘Hoe lang nog?’ vraagt de ober aan de zwangere vrouw. ‘Nog drie weken.’ ‘Zijn vrouw is ook zwanger,’ zegt de ober en wijst naar de barista. ‘Ja, nog twee en een halve maand. Dus ik ken het syndroom,’ lacht hij.
De tengere Aziatische ober lacht zijn tanden bloot. ‘Dat is geen syndroom hé …dat is… het begin van geluk.’ Terwijl ik nog stilsta bij zijn mooie oneliner loopt hij naar buiten. Hij gaat de bestelling van de klanten op de binnenkoer opnemen, vermoed ik.
Even later komt hij weer binnen. ‘We hebben twee nieuwe likes op onze Facebook-pagina!’ roept hij blij naar zijn baas. Dat heeft hij snel opgemerkt.
‘Eén is van mij,’ zeg ik. ‘En is die andere dan van u?’ vraagt hij aan de vrouw tegenover me. We lachen.
